Adwokat jest jednym z zawodów zaufania publicznego. W Polsce ustrój adwokatury reguluje przede wszystkim ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze. Świadczenie pomocy prawnej przez adwokata polega w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami. Adwokat, by swobodnie mógł wykonywać swoje zadania ma zagwarantowaną wolość słowa przy wykonywaniu zawodu. Ochronie interesów klienta służy instytucja tajemnicy adwokackiej. 

Każdy adwokat musi należeć do izby adwokackiej. Adwokatura jest zorganizowana na zasadach samorządu. Samorząd adwokacki sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów o wykonywaniu zawodu adwokata oraz dba o przestrzeganie zasad etyki zawodowej. Adwokat może wykonywać zawód w ramach kancelarii adwokackiej, zespołu adwokackiego oraz spółki, cywilnej lub jawnej, której wspólnikami są adwokaci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni. Adwokat, by zachować niezależność nie może być zatrudniony w ramach stosunku pracy. 

Zawód zaufania publicznego to każdy zawód regulowany stanowiący profesję o wysokim znaczeniu społecznym, wymagającą odpowiednich kwalifikacji nie tylko zawodowych i zdrowotnych, lecz także charakterologicznych, tj. moralnych i etycznych, nad którego należytym wykonywaniem pieczę w imieniu państwa powierzono w drodze ustawy samorządowi zawodowemu. Obecnie w Polsce 24 ustawy stanowią podstawę prawną działania 17 samorządów zawodów zaufania publicznego, sprawujących pieczę nad 19 takimi zawodami.

Choć zgodnie z doktryną zawodami zaufania publicznego są wyłącznie profesje uregulowane w powyższy sposób, zaufanie publiczne samo w sobie stanowi czynnik niezbędny dla wykonywania wielu innych zawodów czy pełnienia innych stanowisk, w szczególności w roli funkcjonariusza publicznego.